In Italië bracht Francesca van 1977 tot 1978 een jaar door in Rome, waar ze talloze fotoseries produceerde die ze in een verlaten fabriek liet maken, series die ze de titel "On being an angel" en "the el" noemde. Op deze foto, haar wazige lichaam dat op de grond ligt, buigt rond een wit bassin waar een paling om zich heen rolt, creëert ze twee versies van haar afbeelding met haar lichaam aan de ene kant en de andere.
Het spel van licht en lijnen, het contrast tussen vormen en zwart en wit, vertalen een afwisseling tussen verhulling en markering die de kijker uitnodigt om dichterbij te komen en een meer aandachtige, bijna indiscrete blik te nemen. Het vierkante formaat geeft een intiem karakter aan zijn afbeelding, zijn lichaam is als een kameleon, opgeslokt, die opgaat in de ruimte.
Opname waarin haar gezicht volledig verborgen is, kleedt ze haar vlees aan en lijkt te verdwijnen in het hiernamaals, altijd bezorgd over haar bestaan, ze poseert altijd in vervallen sets, kamers en vloeren, en creëert hier een van haar nieuwe buitengewone zelfportretten.
Ze is als een kameleon, opgeslokt door de elementen, die opgaan in de ruimte, geabsorbeerd tussen schaduw en licht, ze is constant aan het fragmenteren en creëert een veelvoud aan foto's die haar lichaam omarmen, ze is altijd verre van rust, zijn gezicht op fotopapier, scheurend van de vitaliteit. Het spel van licht en lijnen dat het integreert, het contrast tussen de vormen en het zwart-wit, vertalen een afwisseling tussen verhulling en markering die de kijker uitnodigt om dichterbij te komen en een meer aandachtige, bijna indiscrete blik te nemen, door het vierkante formaat te gebruiken, dat een intiem karakter geeft aan zijn afbeeldingen.
“Mijn foto's zijn afhankelijk van een emotionele toestand. »Francesca Woodman
Amerikaans